Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Βιβλία και βιντεοπαιχνίδια

Ποια σχέση μπορεί να έχουν τα βιντεοπαιχνίδια με τα βιβλία; Στενή απαντά ο Ρικ Ριόρνταν, συγγραφέας διάσημης σειράς βιβλίων στις ΗΠΑ. «Νομίζω ότι οι gamers και οι αναγνώστες ψάχνουν το ίδιο πράγμα. Και οι δυο θέλουν μία δυνατή ιστορία της οποίας θα είναι ο κεντρικός χαρακτήρας». Αρκετοί θεωρούν ότι τα βιντεοπαιχνίδια είναι ένα αναπτυσσόμενο μέσο που δεν έχει ακόμη πραγματοποιήσει την επανάστασή του. «Δεν θα μου προκαλούσε καμία έκπληξη αν σε δέκα ή είκοσι χρόνια τα βιντεοπαιχνίδια δημιουργούν φανταστικούς κόσμους τόσο πολύπλοκους όπως αυτοί του Ντίκενς ή του Ντοστογιέφσκι» ανέφερε ο Τζέι Παρίνι, καθηγητής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Μίντλμπερι.Από την άλλη, και κάποιοι συγγραφείς έχουν ξεκινήσει να υιοθετούν χαρακτηριστικά των βιντεοπαιχνιδιών όπως ο ρυθμός εξέλιξης της ιστορίας, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο ενδιαφέρον σε gamers που συναρπάζονται από τον νέο τρόπο αφήγησης στα βιβλία.
Παράλληλα, οι εκδότες σπεύδουν να αναλάβουν δράση. Η Scholastic, εκδότρια εταιρεία της σειράς «Χάρι Πότερ», πρόσφατα κυκλοφόρησε τον «Λαβύρινθο των Οστών», το πρώτο από τα δέκα συνολικά βιβλία μυστηρίου, που συνδέεται με διαδικτυακό παιχνίδι. Ταυτόχρονα, ο εκδοτικός οίκος Random House, ανέπτυξε και κυκλοφόρησε ένα διαδικτυακό παιχνίδι βασισμένο στην τρίτη συνέχεια του βιβλίου φαντασίας «Inheritance», στο οποίο έχουν ήδη συμμετάσχει 51.000 χρήστες για να παίξουν και να συμμετάσχουν στις συζητήσεις του site.
Πολλοί ερευνητές που έχουν ξεκινήσει να μελετούν τις μαθησιακές επιδράσεις των βιντεοπαιχνιδιών, έχουν συμπεράνει ότι, σε συνθήκες εργαστηρίου, οι παίχτες βιντεοπαιχνιδιών έχουν καλύτερους χρόνους αντίδρασης και συγκέντρωσης σε εργασίες αγνοώντας άσχετα εξωτερικά ερεθίσματα. «Τα παιχνίδια έχουν τη δυνατότητα να διδάξουν κριτική σκέψη και αίσθηση του βάρους των επιλογών που κάνει ο παίκτης» αναφέρει ο Τζέιμς Πολ Γκι, σε σχετικό του βιβλίο.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

HTTP 403, Out of memory κλπ

Εδώ και κάποιες ώρες το ΠΔΣ δοκιμάζει (πάλι) τα νεύρα μας. Δυσοίωνα προειδοποιητικά μηνύματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Τι Http 403 (απαγορεύεται κύριε η πρόσβασις), τι Http 404 (δε μένω πια εδώ), τι ψάχνω για λίγη μνήμη και δεν βρίσκω (ωχ, έπαθε Αλτσχάιμερ το καημένο το blog μου), τι εικαστικές παρεμβάσεις στην εμφάνιση (άλλο ψάχνω, άλλο βρίσκω κι αλλιώς μοιάζει).

Τα έχουμε ξαναπεί... Η αξιοπιστία κρίνει κάθε δικτυακή υπηρεσία κι όχι τόσο το εύρος και οι δυνατότητές της. Και η αξιοπιστία του ΠΣΔ πάσχει. Και θα πάσχει όσο οι υπηρεσίες προς εκπαιδευτικούς (και μαθητές;) θα θεωρούνται μάλλον πάρεργο παρά αυτονόητη υποχρέωση.

Μάλλον ήρθε η ώρα να το δούμε λίγο πιο ζεστά (και συλλογικά). Υπάρχει βέβαια και η πλευρά του θέματος που ανέδειξε η Terra Computerata σε ανάρτησή της. Απλήρωτοι δουλεύουν εδώ και μήνες οι άνθρωποι...

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Διαδικτυακός χαφιεδισμός

Η συγγραφέας και σκηνοθέτης Λουκία Ρικάκη, δημιούργησε το ιστολόγιο you ?my mirror. Σκοπός του ιστολογίου είναι να φιλοξενήσει ένα μέρος της έρευνας για τη νέα της ταινία Εσύ ο καθρέφτης μου. Η ιδέα μού είχε φανεί ενδιαφέρουσα και το είχα σχολιάσει μάλιστα σε προηγούμενη ανάρτηση. Καθώς επισκέφτηκα σήμερα το ιστολόγιο της κ. Ρικάκη με έκπληξη είδα να με υποδέχεται ένα προειδοποιητικό μήνυμα "Ορισμένοι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου επικοινώνησαν με τη Google επειδή θεωρούν ότι το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου είναι απρεπές. Γενικά, η Google ούτε αναθεωρεί ούτε επιδοκιμάζει το περιεχόμενο αυτού ή οποιουδήποτε ιστολογίου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές περιεχομένου, επισκεφθείτε τους Όρους υπηρεσίας του Blogger...". Κι από κάτω δυο κουμπιά "Κατανοώ κι επιθυμώ να συνεχίσω" και "Δεν επιθυμώ να συνεχίσω". Έκανα ότι κατανόησα και προχώρησα. Δεν πιστεύω άλλωστε ότι η αρετή μου κινδυνεύει στο διαδίκτυο. Κι αν κινδύνευε είναι βέβαιο ότι δε θα κινδύνευε στο blog της κ. Ρικάκη.

Τι έχει συμβεί λοιπόν; Ορισμένοι  αναγνώστες (ούτε ποιοι είναι ξέρω ούτε και με νοιάζει) προφανώς κατήγγειλαν στην Google το περιεχόμενο του ιστολογίου ως απρεπές.

Με ποια επιχειρήματα; Δυσκολεύομαι ακόμα και να τα υποθέσω.

Ποια ήταν η απάντηση της Google; Μα η ανάρτηση του προειδοποιητικού μηνύματος. Με ποια στοιχεία; Με κανένα, προφανώς. Όπως κάθε πολυεθνική του διαδικτύου που σέβεται τον εαυτό της δε θέλει να μπλέκει με πολιτισμικές, πολιτικές ή κοινωνικές αντιθέσεις των ιθαγενών ούτε και να προσδιορίζει με κάποιο δικό της κριτήριο το μέτρο του επιτρεπτού σε κάθε χώρα που δραστηριοποιείται. Έτσι, χωρίς να μπει στην ουσία της (εγγυημένα ανώνυμης) καταγγελίας πετά το μπαλάκι στον αναγνώστη και ξεμπερδεύει με τις πιθανές νομικές της ευθύνες.

Μένει όμως, ο χαρακτηρισμός του περιεχομένου: "πιθανώς απρεπές". Φανταστείτε να γενικευτεί ως πρακτική. Ο καθένας να μπορεί με μια (ανώνυμη) καταγγελία να χαρακτηρίσει το περιεχόμενο ενός ιστοτόπου ως απρεπές, επικίνδυνο ή δεν ξέρω τι άλλο. Ο πάροχος της υπηρεσίας να μην καλύπτεται από την αυτονόητη αποποίηση ευθύνης που συνεπάγεται η φιλοξενία περιεχομένου αλλά να υιοθετεί άκριτα την πιθανότητα να είναι βάσιμη. Και μετά; Γιατί όχι ένα ωραίο σκριπτάκι για κάθε φοβικό ή τρομοκρατημένο γονιό που θα κρατά μακριά από τον υπολογιστή τον πιθανώς απρεπή ιστοτόπο. Τραβηγμένο; Πριν απαντήσετε δοκιμάστε να δώσετε στο Google ως όρο αναζήτησης τη διεύθυνση του blog της κ. Ρικάκη. Στην εικόνα που ακολουθεί φαίνονται τα αποτελέσματα της αναζήτησης. Το πρώτο αποτέλεσμα δεν φέρει το όνομα του ιστολογίου αλλά την προειδοποίηση της Google "Content Warning"...



Όσο γι αυτόν ή αυτούς που χαφιέδισαν ανώνυμα και εκ του ασφαλούς νομίζω ότι η απάντηση της κ Ρικάκη είναι κάτι παραπάνω από επαρκής: "Διαβάζοντας το ιστολόγιο θα διαπιστώσετε εάν η απρέπεια βρίσκεται στο περιεχόμενο των ιστοριών, που τόσοι ανθρωποι ήδη γενναιόδωρα κατέθεσαν..η εάν η απρέπεια βρίσκεται στην κίνηση των ευσυνείδητων!!! ας πούμε αναγνωστών που έσπευσαν -απο ποιά διαδρομη ευθιξίας άραγε??- να διατυπώσουν την τοοοοοοσο καλοπροαίρετη άποψη τους,κρυμμενοι πίσω απο την ανωνυμία που τους δίνει το μέσο.Φανταζομαι ότι ήδη κοιμούνται ήσυχοι τώρα που κατήγγειλαν ακόμη μία απρέπεια!! με αυτον το τόσο 'ευπρεπή' τρόπο..Και η ομορφιά στη ζωη τους που κατοικεί άραγε?? την προσπερνούν φαντάζομαι γρήγορα μην τους κάψει το βλεμμα..Τόση ομορφια γυρω μας ειναι απρέπεια δεν κάνει να την κοιτάζουμε... γιατί μετά θα πρέπει ανάλογα να αλλάξουμε τη ζωη μας..μάλλον θλιβερός είναι ο ύπνος τους,παρόλα αυτα τους ευχόμεθα όνειρα γλυκά.."

50 μέρες μετά...

Πάντα αγαπούσα τα ημερολόγια. Όχι ότι κατάφερα ποτέ να κρατήσω ένα με κάποια στοιχειώδη συνέπεια. Στα παιδικά μου χρόνια και αργότερα στην εφηβεία κάποια τετράδια στέγαζαν για λίγο μια σχεδόν ψυχαναγκαστική προσήλωση στην καταγραφή της καθημερινότητας.


Γρήγορα όμως βαριόμουν... Οι εγγραφές αραίωναν και το τετράδιο ξεχνιόταν κάπου μέσα στο γενικό χαμό της βιβλιοθήκης. Όταν μετά από καιρό ξανάπεφτε στα χέρια μου αρκούσαν λίγα λεπτά ανάγνωσης για να αναζωπυρωθεί η ανάγκη της συνέχειας.


Ο λόγος απλός: οι προηγούμενες σκέψεις εξηγούσαν τις κατοπινές πράξεις, αποφάσεις στο χαρτί επέστρεφαν ως Ερινύες για κάθε μελλοντική ματαίωση, ξεχασμένοι προβληματισμοί πάσχιζαν να συμβιώσουν με τις επιλογές του παρόντος. Το σημαντικότερο όμως. ο χρόνος αποκτούσε νόημα, σημασία και συνέχεια, γωνιές και σταυροδρόμια κρίσιμα αναδεικνύονταν έστω και εκ των υστέρων, η αλλαγή και η εξέλιξη δεν ήταν πια αποτέλεσμα τυχαίων επιλογών.


Υποθέτω ότι για τους ίδιους λόγους  με κέρδισαν από την αρχή και τα ιστολόγια. Δικτυακά ημερολόγια είναι μην το ξεχνάμε. Τις σκέψεις μας (κατα)γράφουμε μέρα με τη μέρα δε γράφουμε αριστουργήματα. Τη βάσανο της κριτικής αποζητούμε και τη συνάντηση με την άλλη γνώμη. Κυρίως, όμως, προσωπικές διαδρομές διευθετούμε, οδικούς χάρτες σκέψεων και προβληματισμών. Τα κείμενά μας βρίσκονται στον κυβερνοχώρο για να υπενθυμίζουν και σε μας τους ίδιους τους δρόμους που βαδίσαμε, για να νοηματοδοτούν τον χρόνο μας και (γιατί όχι) να λειτουργούν ως οδόσημα σε κάθε προσπάθεια επανασύνδεσής μας με μια προηγούμενή μας εκδοχή.


Οι σκέψεις αυτές υποβάλλονται από μια αναγκαστική όσο και αθέλητη απουσία περίπου πενήντα ημερών από το ιστολόγιο.


Σιγά, τι είναι πενήντα μέρες; Μια ανάσα δρόμος είναι...


Αν το μέτρο είναι, ας πούμε, η σχολική χρονιά, είναι δεν είναι το διάστημα από το άνοιγμα των σχολείων ως την 28η Οκτωβρίου...


Προσπαθώ να πιάσω το νήμα από κει που το άφησα. Μέσα στη θερινή ραστώνη είχα διάθεση για πειραματισμούς. Με απασχολούν νέα λογισμικά, η εγκύκλιος του Υπουργείου για τον προγραμματισμό, ο παραλογισμός των τοποθετήσεων. Έχω πάρει ανάποδες με τον αμοραλισμό του υπουργού Βουλγαράκη και αναδημοσιεύω το κείμενο του Ν. Ξυδάκη από την Καθημερινή. Βρίσκω ενδιαφέρουσα την ιδέα της Ρικάκη για συμμετοχική συγγραφή σεναρίου.


Προσπαθώ να πιάσω το νήμα και διαπιστώνω ότι είμαι αλλού. Κι όχι μόνο εγώ. Έχω την αίσθηση ότι όλοι είμαστε αλλού.


Πενήντα μέρες μετά ο Βουλγαράκης δεν είναι πια υπουργός, τα σχολεία άνοιξαν, καταλήφθηκαν και ξανάνοιξαν, ο υπουργός Επικρατείας είναι πλέον γιος ταχυδρόμου, ο Εφραίμ από προφήτης της Παλιάς Διαθήκης αναβαπτίστηκε σε πρύτανη του Βατοπέδιον Σκουλ οφ Εκονόμικς, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον τέως επόμενο νυν προηγούμενο, η κρίση των στεγαστικών δανείων έχει αναβαθμιστεί σε παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και μια γεύση σήψης, γενικευμένης παρακμής και αγωνίας για την επόμενη μέρα φαίνεται να έχει απλωθεί παντού.


Τι είναι λοιπόν πενήντα μέρες;


Από την απόσταση που το βλέπω τώρα και με τη διάθεση της επανασύνδεσης με τα πράγματα από κει που τα άφησα, χρόνος αρκετός για να έρθουν τα πάνω κάτω και μαζί τους να πάρουμε κι εμείς τούμπες.  Μόνο που καθώς ζούμε τις ζωές μας μέρα με τη μέρα η περιδίνηση είναι τόσο αργή ώστε να μην καταλαβαίνουμε την αλλαγή μέσα στη συνέχεια της καθημερινότητας.


Στα ιστολόγια μας κρατάμε αυτές τις πολύτιμες στιγμές και καταγράφοντας τη θέση μας μπορούμε να κατανοήσουμε την αλλαγή αλλά και πόσο πολύτιμη είναι κάθε στιγμή μας χωριστά.


Καλώς σας (ξανα)βρίσκω...