Κυριακή 19 Απριλίου 2009

Φωτεινή Μέρα





Dia de Luz: Φωτεινή μέρα. Έξι σκηνοθέτες αποτυπώνουν τη ζωή στη σκουπιδούπολη της πρωτεύουσας της Νικαράγουας, Μανάγκουα. Από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Το αποτέλεσμα είναι το φιλμ «Φωτεινή Μέρα» (Dia de Luz), ένας ύμνος στη ζωή. Αύρα αισιοδοξίας, μέρες που 'ναι, από την πρώην "Πίσω Αυλή"...

Via



Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Cut στην ενδοοικογενειακή βία

[youtube v/ctoZbeD-GlY&hl=en&fs=1]

Η ηθοποιός Κίρα Νάιτλι εμφανίζεται σε μία νέα διαφήμιση που στοχεύει στην αφύπνιση της κοινής γνώμης κατά της βίας εις βάρος των γυναικών. Πρόκειται για ένα δίλεπτο διαφημιστικό σποτ, το οποίο προβάλλεται σε τηλεόραση και κινηματογράφο, για λογαριασμό της οργάνωσης Women's Aid.

Η Νάιτλι εμφανίζεται να επιστρέφει στο σπίτι της από κάποιο κινηματογραφικό πλατό για να υποστεί άγριο ξυλοδαρμό από το σύντροφό της που την περιμένει εκεί. Σκηνοθέτης της είναι ο Τζο Ράιτ, ο οποίος έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με την Νάιτλι και συγκεκριμένα στην ταινία «Εξιλέωση».

Όσο απομακρύνεται ο φακός αποκαλύπτεται ότι ο χώρος που διαδραματίζεται η σκηνή είναι ένα άδειο κινηματογραφικό στούντιο. Η 24χρονη ηθοποιός είναι πεσμένη στο πάτωμα και ο ξυλοδαρμός συνεχίζεται.

Το μήνυμα που προβάλλεται στην οθόνη λέει: «Δεν ήρθε η στιγμή κάποιος να πει CUT;»


Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Θα έρθει επιτέλους το τέλος του κόσμου ή να πάω για καφέ;

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες ότι επίκειται το τέλος του κόσμου. Για την ακρίβεια το τέλος του κόσμου των υπολογιστών, όπως τουλάχιστον τον γνωρίζουμε. Αιτία, ο φοβερός και τρομερός ιός conficker.

Δημιούργημα σατανικού συνωμοτικού κέντρου (ας πούμε κινέζικου, δένει και με άλλες θεωρίες), μήνες τώρα μολύνει κατά τρόπο συστηματικό εκατομμύρια υπολογιστές σ' όλον τον πλανήτη.

Πόσα εκατομμύρια;

Η πρώτη αναφορά που διάβασα μιλούσε για μισό εκατομμύριο μολυσμένους υπολογιστές, που στο αμέσως επόμενο άρθρο έγιναν δυο εκατομμύρια, που έγιναν πέντε, για να γίνουν δέκα, για να δημιουργήσουν εντέλει το μεγαλύτερο δίκτυο υπολογιστών ζόμπι που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Αυτή η απίστευτη στρατιά νεκροζώντανων υπολογιστών μήνες τώρα υποκρίνεται ότι δουλεύει για μας. Διεκπεραιώνει έγγραφα, κατεβάζει ταινίες, υπολογίζει τα κοινόχρηστα, στέλνει mail με καλαμπούρια, άντε ανεβάζει και κανα κειμενάκι στα blogs μας. Στην πραγματικότητα όμως, περιμένει τη στιγμή που ο δημιουργός της (το κέντρο που λέγαμε) θα την επαναπρογραμματίσει.

Και τότε θα γίνει το έλα-να-δεις. Αεροσκάφη θα συγκρούονται πάνω από τα κεφάλια μας, πλοία θα διαγράφουν πιρουέτες στους ωκεανούς, τα κόκκινα τηλέφωνα του Λευκού Οίκου θα καλούν φαναρτζίδικα στην Κυψέλη, τα τερματικά της ΓΑΔΑ θα παίζουν βιντεοκλίπ με τους Μαζού (εντ δε Ζου), οι υπολογιστές του Γενικού Λογιστηρίου θα πιστώνουν τους λογαριασμούς των υπαλλήλων με αύξηση 82,37%, τα ΑΤΜ θα δίνουν με κάθε ανάληψη και μια δώρο, τα καπάκια στις λεκάνες θα ανεβοκατεβαίνουν προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο που προσημαίνει την έλευση του θηρίου της Αποκαλύψεως (όπως πολύ σωστά αποκωδικοποίησε στα τελευταία 534 βιβλία προφητειών γνωστός τηλεβιβλιοπώλης) και οι ντελιβεράδες δε θα προλαβαίνουν να παραδίδουν πίτσες με ζαμπόν και πεπερόνι που παρήγγειλε ο ίδιος ο Αντίχριστος για να σκανδαλίσει τους πιστούς μέσα στη Σαρακοστή.

Κι όλα αυτά θα γίνουν Πρωταπριλιά. Όλα κι όλα ένας ιός που σέβεται τον εαυτό του δε χτυπά ποτέ απρόσκλητος. Λέει, θα καταστρέψω το σύμπαν την 1η Απριλίου, την τάδε ώρα. Προλάβετε να σώσετε ό,τι είναι να σώσετε σε (συλλεκτικό) χαρτάκι γιατί από αύριο θα γράφετε κείμενα με σφυρί και με καλέμι. Και επίσης οι ιοί με κάποιαν αξία δε χτυπούν όποτε έρθει. Ετοιμάζουν τις επιθέσεις Κυριακές, αργίες, επετείους και γιορτές. Από τον ιό της Χιλιετίας στον ιό των Χριστουγέννων και από τον ιό της Πρωτοχρονιάς στον conficker της Πρωταπριλιάς, τα σατανικά αυτά κατασκευάσματα πάντα αξιοσημείωτες μέρες απεργάζονται το τέλος του κόσμου και μάλιστα με τη βεβαιότητα του πατρός Μαξίμου του Αναχωρητού.

Βεβαίως, ο ιός είναι υπαρκτός. Από τον Νοέμβριο του 2008 που ανιχνεύθηκε ο ιός (για την ακρίβεια worm -"σκουλήκι") έχει μολύνει έναν αριθμό υπολογιστών κυρίως στην Ασία και στην Λατινική Αμερική. Όπως και χιλιάδες άλλοι ιοί εκμεταλλεύτηκε κάποια κενά ασφαλείας στα λειτουργικά που χρησιμοποιούμε. Ανιχνεύεται όμως εύκολα και αντιμετωπίζεται από οποιοδήποτε anti-virus πρόγραμμα.

Αλλά στο διαδίκτυο οι εκπληκτικές δυνατότητες πληροφόρησης είναι κατοπτρικά ανάλογες και δομικά ισοδύναμες με τους κινδύνους παραπληροφόρησης. Τα αρχικά στοιχεία μεγεθύνονται επιδέξια για να γίνουν είδηση, μεταδίδονται από mail σε mail κι από blog σε blog, ο αρχικός ψίθυρος και η "εμπιστευτική" ανησυχία γίνονται κραυγή που αποκτά το κρίσιμο μέγεθος για να γίνει αδιαμφισβήτητη αλήθεια, τα παραδοσιακά ΜΜΕ παίρνουν τη σκυτάλη και δημιουργούν τη φαντασιακή εικόνα της παγκόσμιας απειλής και το διαδίκτυο -εν είδει αντιδανείου- αναλαμβάνει να την επαναπροωθήσει στους πανικόβλητους χρήστες.

Πίσω από αυτή τη μαζική υστερία δυο μόνο κατηγορίες ανθρώπων τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση.

Οι πρώτοι είναι όσοι απεργάζονται σχέδια για τον περιορισμό της διαδικτυακής ελευθερίας. Αν δεν τους βγει η προσπάθεια στο όνομα του αντιτρομοκρατικού αγώνα, των πνευματικών δικαιωμάτων και της "ασφάλειας των παιδιών μας", η "απειλή των δεδομένων" από απροσδιόριστους (και για τούτο τρομερούς) κινδύνους μπορεί να είναι ένα πολύτιμο ανάχωμα.

Οι άλλοι είναι όσοι μετατρέπουν την απειλή και τη συνακόλουθη ανησυχία σε επικερδές εμπόρευμα. Από τους τεχνοκράτες της επικοινωνίας ως τους λογής - λογής "Αι - Τι" Μάνατζερς και τους "ειδικούς" της διαδικτυακής ασφάλειας πολλοί είναι εκείνοι που εξαργυρώνουν την ανησυχία.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα: εγκατέστησα ένα "πρόγραμμα" που υποτίθεται ότι ανιχνεύει τον ιό σε pc που φτιάχτηκε πρόσφατα από περισσεύματα παλιών μηχανημάτων. Το pc αυτό έχει μόνο λειτουργικό ενώ δεν έχει συνδεθεί ποτέ στο διαδίκτυο αφού στερείται κάρτας δικτύου. Φαίνεται όμως πως η γειτνίαση με τον δικτυωμένο υπολογιστή μετέδωσε την κονφικερίτιδα, γιατί, όπως ασφαλώς θα μαντέψατε, το εξειδικευμένο προγραμματάκι διέγνωσε τη μόλυνση. Και αφού με προειδοποίησε με ευάριθμα popups για τους κινδύνους που διατρέχω, στο τέλος με προέτρεψε να αγοράσω το τάδε αντιβάιρους στην τιμή των 49,99$, που στην περίπτωσή μου -ακούστε τύχη- θα ήταν μόνο 29,99$, αφού είμαι ο εκατομμυριοστός αγοραστής του...

Τελικά, λέω να μην περιμένω άλλο το τέλος των πάντων και να πάω για κείνον τον καφέ. Τώρα αν εσείς συνεχίζετε ν' ανησυχείτε, χρησιμοποιήστε, για να σας φύγει η ιδέα, ένα αξιόπιστο πρόγραμμα εντοπισμού. Το έγκυρο ZDNET δημοσιεύει μια σχετική λίστα εδώ.



Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

R.I.P. Maurice

[youtube /v/irPSvEkQl8Q&hl=en&fs=1]

Ένας από τους πολυγραφότερους και δημοφιλέστερους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής, ο Μορίς Ζαρ, πέθανε το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 84 ετών. Ο γάλλος δημιουργός έγραψε μουσική για περισσότερες από 150 κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, υπολογίζεται δε ότι κατά το διάστημα 1960-1999 έγραφε περίπου τρία κινηματογραφικά σκορ ανά έτος κερδίζοντας συνολικά τρία βραβεία Οσκαρ.
Σημείο-κλειδί στην καριέρα του Ζαρ αποδείχθηκε, το 1961, η μουσική που έγραψε για την περίφημη ταινία του Ντέιβιντ Λιν «Ο Λόρενς της Αραβίας» (εμμονή του γράφοντος), για την οποία και κέρδισε το πρώτο από τα τρία Όσκαρ του- όλα για ταινίες του Λιν. Το δεύτερο ήρθε το 1965 για το σάουντρακ του «Δόκτορος Ζιβάγκο»- μια τεράστια εμπορική επιτυχία-, ενώ το τρίτο είκοσι χρόνια αργότερα (1985) για «Το πέρασμα στην Ινδία». 


Τα 200 εκατομμύρια μέλη φτάνει το Facebook

Εκθετικούς ρυθμούς αύξησης των μελών του γνωρίζει το facebook. Τον περασμένο Αύγουστο τα μέλη του έφταναν αισίως τα 100 εκατομμύρια. Κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη εβδομάδα τα μέλη του θα φτάσουν τα 200 εκατομμύρια. Αύξηση 100% μέσα σε μόλις 8 μήνες. Αν συνυπολογίσουμε μάλιστα ότι το 70% των χρηστών του βρίσκεται έξω από τις ΗΠΑ τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παγκόσμιο φαινόμενο με ευρύτερες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις.

Καθώς το Facebook αναπτύσσεται και εξελίσσεται, έρχεται όλο και πιο συχνά αντιμέτωπο με τις προσδοκίες των μελών του, που συχνά παίρνουν τη μορφή απαιτήσεων. Οι πρόσφατες αλλαγές στην απεικόνιση της προσωπικής σελίδας των χρηστών προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, μεγάλο ποσοστό των οποίων δεν ήταν θετικές. Σε συνδυασμό με τα πρόσφατα γεγονότα και τις διαμαρτυρίες με αφορμή ενδεχόμενη αλλαγή των Όρων Χρήσης της υπηρεσίας, όχι αναγκαστικά προς όφελος των χρηστών, οι τελευταίοι έφτασαν σε σημείο να οργανώσουν σχετικό group στην υπηρεσία, με σκοπό τη διαμαρτυρία ενάντια στις πρόσφατες αλλαγές.

Οι ιθύνοντες της εταιρείας εξηγούν ότι οι αλλαγές έχουν μοναδικό σκοπό να επιταχύνουν την ενημέρωση σχετικά με τις δραστηριότητες των μελών. Όπως και να έχει, η διαμάχη σχετικά με τις αλλαγές αντικατοπτρίζει τη δυσκολία ικανοποίησης ενός κοινού διακοσίων εκατομμυρίων, πολλοί εκ των οποίων θεωρούν ότι έχουν λόγο εξαιτίας της συμμετοχής τους στην ανάπτυξη και διάδοση της υπηρεσίας στα πρώτα της δύσκολα βήματα.

"Το ζήτημα με τους χρήστες είναι παράξενο», εξηγεί ο Σίαμ Σουντάρ, ερευνητής στο πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια. «Είναι μια τεχνολογία που οδήγησε στη δημιουργία κοινοτήτων, και έφτασε σε τέτοιο σημείο που τα μέλη τους αισθάνονται το δικαίωμα να αμφισβητήσουν και να προκαλέσουν τον δημιουργό της τεχνολογίας».

Παρόμοιες εντάσεις είχαν υπάρξει λίγο παλιότερα, όταν το Facebook είχε ανακοινώσει τη χρησιμοποίηση της αμφιλεγόμενης διαφημιστικής πλατφόρμας Beacon, αλλά και όταν επιχείρησε να αλλάξει τους όρους χρήσης και δημιουργώντας υπόνοιες ελέγχου στο περιεχόμενο που δημοσιεύουν τα μέλη του. Η απάντηση του Facebook ήταν αρχικά η επαναφορά των παλιών Όρων Χρήσης και κατόπιν η διαβεβαίωση ότι στο εξής δε θα άλλαζε κάτι προτού ζητήσει τη γνώμη των χρηστών του.

Οι άνθρωποι, πολλές φορές θέλουν να διατηρούν μυστικά και ξεχωριστούς κοινωνικούς κύκλους. Το Facebook των διακοσίων εκατομμυρίων μελών είναι μια δύναμη που αναπροσαρμόζει με δυναμικό τρόπο αυτές τις ισορροπίες. Δάσκαλοι «μπλέκουν» στη σφαίρα των μαθητών, γονείς στη σφαίρα των παιδιών τους αλλά και εργαζόμενοι σε εκείνη των εργοδοτών τους. Οι ενοποιήσεις αυτής της μορφής έρχονται από κοινωνιολογική πλευρά σε αντίθεση με την «ομοφιλία», την τάση δηλαδή των ανθρώπων να σχετίζονται κατά βάση με άτομα αντίστοιχης ηλικίας, ενδιαφερόντων και εθνικότητας.

Η τεράστια ανάπτυξη του Facebook προκαλεί αναπόφευκτες συγκρούσεις, καθώς η έννοια του «φίλου» αποκτά πολύ ελαστική ερμηνεία. Σε γενικές γραμμές πάντως, πολλοί σχολιάζουν ότι καλό είναι να αποφεύγουμε τα σχόλια που ενδέχεται να προκαλέσουν πρόβλημα στις σχέσεις με τους εργοδότες μας. Μάλιστα, παρά το ότι οι χρήστες έχουν τη δυνατότητα να επιτρέπουν τη δημοσίευση των σχολίων τους σε επιλεγμένες ομάδες «φίλων» τους, έρευνα δείχνει ότι μόλις το 20% κάνει χρήση αυτών των εφαρμογών.

Κάποια άλλα προβλήματα μπορεί να είναι πιο περίπλοκα, στις περιπτώσεις μεταξύ γονέων και παιδιών ή μεταξύ φίλων. Για παράδειγμα, πώς μπορεί το Facebook να είναι ένα μέρος που έφηβοι μοιράζονται και σχολιάζουν όσα έκαναν στην έξοδο τους, όταν οι γονείς τους χρησιμοποιούν την ίδια υπηρεσία για να ανταλλάξουν επαγγελματικές συμβουλές με δικούς τους γνωστούς και συνεργάτες; Παρά το ότι η υπηρεσία παρέχει μια αποτελεσματική μέθοδο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων, ταυτόχρονα καταρρίπτονται κάποια όρια μυστικότητας. «Πολλές φορές οι άνθρωποι επιδιώκουν να είναι χωριστά, γονείς και παιδιά είναι ένα καλό παράδειγμα», αναφέρει η Ντάνα Μπόιντ, κοινωνική επιστήμονας που έχει μελετήσει τα κοινωνικά δίκτυα στο Web. «Ήδη βλέπουμε νέους να αναρωτιούνται πώς έφτασαν σε σημείο να έχουν «φίλη» της μητέρα τους. Παρατηρείται μια επιφυλακτικότητα από την πλευρά των νέων, που δεν υπήρχε πριν δύο χρόνια».

Άρθρο στην Καθημερινή



/>

target="_blank">
border="0" />

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Το σκιάδιον και η κουκούλα

Απολαυστικό το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή ανασύρει από το σεντούκι της ιστορίας τα Σκιαδικά, τα επεισόδια του 1859, με αφορμή το σκιάδιον, το ψαθάκι των αντιδυναστικών νεαρών της εποχής. Οι αναλογίες με όσα απίθανα ακούμε στις μέρες μας για τις κουκούλες και τα φούτερ κάτι παραπάνω από εμφανείς.  Άλλο τόσο εμφανείς και οι αναλογίες ανάμεσα στις εκάστοτε "παλαιές γενεές"...

[...]Ας πάμε ωστόσο, με όχημα την προχθεσινή εθνική επέτειο, στις πρώτες μετεπαναστατικές δεκαετίες, όταν η φουστανέλα δεν είχε καταχωνιαστεί ακόμα στα σεντούκια. Στις 10 και 11 Μαΐου 1859, λοιπόν, έμελλε να αρχίσει η επαλήθευση όσων προφήτευε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βλέποντας να χτίζεται το Πανεπιστήμιο: «Το σπίτι ετούτο [το Πανεπιστήμιο δηλαδή] θα φάει το σπίτι εκείνο [το Παλάτι]». Τρία χρόνια μετά την αντιδυναστική εξέγερση της σπουδάζουσας νεολαίας το 1859, σύμβολο της οποίας υπήρξε ένα στοιχείο της ενδυμασίας τους, το σκιάδιο, επιτεύχθηκε η έξωση του Οθωνα. Προσημειώνοντας ότι η ίδια η ιστορία απαγορεύει την εξίσωση εποχών και συμβόλων (το σκιάδιο αποκαλύπτει πανηγυρικά, η κουκούλα ή το μαντίλι, που φοριούνται «εξ ιδεολογίας» ή απλώς για άμυνα, όταν πέφτουν βροχή τα χημικά, καλύπτουν), θυμίζω εν συντομία όσα έλαβαν χώρα το 1859, τα λεγόμενα «Σκιαδικά»: Με αφορμή την ιδέα του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, υπουργού Εξωτερικών τότε, να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή, οι νέοι στις κυριακάτικες εξόδους τους στο Πεδίον του Άρεως άρχισαν να εμφανίζονται φορώντας στην κεφαλή τους ένα σιφνιώτικο ψαθάκι, σκιάδιον στην καθαρεύουσα, στολισμένο με γαλανόλευκη κορδελίτσα. Με τούτη την απλή κίνηση, οι «Γαριβαλδινοί» ήθελαν να καταδείξουν την πολιτική τους αντίθεση απέναντι στους ξένους, και βέβαια απέναντι στους εν Ελλάδι ξενόφιλους ή και ξενόδουλους, τους «Αυστριακούς», που φορούσαν άσπρα ψηλά καπέλα. Οι εισαγωγείς ευρωπαϊκών καπέλων, βλέποντας ότι κινδύνευαν να χάσουν την πελατεία τους αν γενικευόταν η αντιξενική μόδα, έστειλαν υπαλλήλους τους στο Πεδίον το Αρεως, με κουρελιασμένα και βρώμικα σκιάδια στην κεφαλή τους, για να διακωμωδήσουν τον αγώνα των μαθητών και φοιτητών. Προκλητικοί οι μπιστικοί των εισαγωγέων εξερέθισαν τους σκιαδιοφόρους και η συμπλοκή δεν άργησε. Δεν άργησε επίσης να καταφτάσει η Χωροφυλακή, η οποία ξυλοφόρτωσε τους σπουδαστές και συνέλαβε τρεις. Με το κεφάλι τους αγύριστο κάτω από το σκιάδιό τους, οι ξυλοκοπηθέντες κινήθηκαν προς τα Εξάρχεια και πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα της Νεάπολης, απαιτώντας να αποφυλακιστούν οι τρεις σύντροφοί τους της «Χρυσής Νεολαίας».

Κατά το συνήθειό τους, οι δυνάμεις της τάξεως τους προπηλακίζουν εκ νέου και οι εξεγερμένοι υποχωρούν προς το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς», Ερμού και Αιόλου, όπoυ ανασυγκροτούνται. Η διαδήλωσή τους, που ανέβηκε την Ερμού και στην οποία συμμετείχαν πια και «εξωφοιτητικά στοιχεία» (έτσι τα λέμε τώρα, τότε τα έλεγαν «ετερογενή»), στρέφεται κατά των Ανακτόρων. Αγριο έπεσε το ξύλο κατά των διαδηλωτών και την επομένη. Αποτέλεσμα, να καταφύγουν οι Σκιαδιστές στο Πανεπιστήμιο και να προχωρήσουν σε κατάληψή του, την πρώτη της ιστορίας του. Εκεί πολιορκούνται από τους χωροφύλακες, που τα ξημερώματα εισβάλλουν πυροβολώντας. Οι καταληψίες αμύνονται πετώντας πέτρες και ξύλα, πλην οι χωροφύλακες καταλαμβάνουν τμήμα του Πανεπιστημίου και τραυματίζουν βαριά δύο φοιτητές. Συλλαμβάνονται και παραπέμπονται περί τους σαράντα «στασιαστές», ο δε υπουργός Παιδείας κλείνει το Πανεπιστήμιο για δύο μέρες και εγκαθιστά στο εσωτερικό του στρατιωτική φρουρά τριάντα ανδρών (κάτι τέτοιο ορέγονται ίσως και τώρα οι φαιότεροι εκ των ασυλομάχων).

«Η νεολαία των Αθηνών, εξαφθείσα τυχαίως εκ της υποθέσεως των διαβοήτων σκιαδίων», έγραφε ο Μεσολογγίτης Επαμεινώδας Δεληγιώργης, φλογερός αντιδυναστικός, ηγέτης της «Χρυσής Νεολαίας» και μετέπειτα πρωθυπουργός, «επέδειξεν χαρακτήρα λαμπρόν. Απέδειξε διά του ενθουσιασμού και των πράξεών της, δύο ιδίως συμπτώματα: πρώτον ότι, καίτοι μη πάσχουσα ως μη διωκομένη, αισθάνεται τα παθήματα των άλλων. Δεύτερον ότι η παλαιά γενεά, ης είναι τέκνον, αν και υπηρέτησεν και υπηρετεί το φθοροποιόν σύστημα, μολαταύτα σώζει την συναίσθησιν του κακού». Δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τη σύγχρονή μας «παλαιά γενεά», για την οποία το «κακό» είναι η ίδια η νεολαία, όταν εξεγείρεται χλευάζοντας κομματικές γραμμές και σχήματα... Γι’ αυτό και την καταδικάζει συλλήβδην σαν «κουκουλοφόρο», ακόμα κι αν διαμαρτύρεται και διεκδικεί με φανερό πρόσωπο και καθαρή φωνή.



Twitter: η άλλη «δημοσιογραφία»

Πριν από καιρό είχα κάνει εγγραφή στα tweets, τα σύντομα δηλαδή μηνύματα που ανταλλάσσονται μέσω twitter, μιας αθηναϊκής εφημερίδας. Στο διάστημα που μεσολάβησε δε μετάνιωσα για την επιλογή. Οι ειδήσεις που μέσω του twitter έφταναν είτε στον υπολογιστή είτε στο κινητό συχνά με πληροφόρησαν εγκαίρως για κάποια εξέλιξη που με ενδιέφερε.

Την προηγούμενη εβδομάδα όμως είδα, με κάποια έκπληξη ομολογώ, ότι η εφημερίδα είχε κάνει εγγραφή και στα δικά μου tweets. Κίνηση "αβροφροσύνης" πιθανώς. Ή απλώς μια κίνηση χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλώς για να υπενθυμίσει την παρουσία της στον δικτυακό αναγνώστη. Δεν αποκλείεται. Άλλωστε το είχε κάνει σε όλους όσοι είχαν εγγραφεί.

Από την άλλη όμως, ίσως να είναι το προανάκρουσμα μιας άλλης εποχής για την παραδοσιακή δημοσιογραφία. Μπορεί προς το παρόν η καλή εφημερίδα να μην έχει την πρόθεση ή (και) την υποδομή να παρακολουθήσει τα εκατοντάδες μηνύματα που ανταλλάσσουν οι followers της. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορεί να αδιαφορεί για τη "δυναμική ενημέρωσης" που αναπτύσσουν οι ίδιοι οι πολίτες.

Οι εξελίξεις στον read and write ιστό, στο web 2.0 αν θέλετε, είναι καταιγιστικές και αναδεικνύουν τη δύναμη των νέων μέσων όχι μόνο στην υποδοχή, τη διήθηση, τον σχολιασμό των ειδήσεων αλλά και στην "πρωτογενή" ενημέρωση. Συχνά το τελευταίο διάστημα, κέρδισα χρόνο από την ενημέρωση μέσω των tweets και όχι μόνο σε χρηστικά ζητήματα (πχ "πορεία στο κέντρο -κλειστό το ένα ρεύμα της Πατησίων") αλλά και σε πολλά άλλα. Για παράδειγμα, δε μπόρεσα να παρακολουθήσω το πρόσφατο συνέδριο για την επιστήμη του Ιστού. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν πήρα και μια γεύση απ' όσα συζητήθηκαν.

Συνάδελφοι που βρίσκονταν εκεί πληροφορούσαν, σε πραγματικό χρόνο, για τις ανακοινώσεις (thx Tanya), μετέφεραν το κλίμα και παρέπεμπαν σε περισσότερο αναλυτικές ανταποκρίσεις στα ιστολόγιά τους αλλά και αλλού.

Σε ανταπόκρισή του στην Ελευθεροτυπία της Κυριακής ο Θανάσης Τσίτσας αναφέρει ότι αυτό που κάποτε χαρακτηριζόταν ενοχλητική υποκουλτούρα, σήμερα αρχίζει να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού και μιντιακού περιβάλλοντος. Το Twitter έχει διεισδύσει μέσα σε εφημερίδες, εταιρείες και πολιτικές εκστρατείες. Ολα έγιναν πολύ γρήγορα. Το Twitter ξεκίνησε σαν μικρή εταιρεία όπου οι χρήστες μπορούσαν να ανανεώνουν το προφίλ τους, ακριβώς όπως στο Facebook[σημ καμία σχέση]. Τα μηνύματα περιορίζονται στις 140 λέξεις.Στα μέσα του 2008, η εταιρεία, που έχει έδρα το Σαν Φρανσίσκο, εμφανιζόταν σε άρθρα εφημερίδων και είχε προσφορές εξαγοράς αξίας 500 εκατ. δολαρίων. Σήμερα διαθέτει περίπου 6 εκατομμύρια χρήστες, μια αύξηση της τάξης του 900% σε σχέση με το 2007. [...]

[..]Πολλοί θεωρούν ότι το Twitter έγινε δημοφιλές λόγω του ρόλου που έπαιξε στις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βομβάη τον περασμένο Νοέμβριο. Για άλλους έγινε δημοφιλές εξαιτίας της απόφασης του Δαλάι Λάμα να αρχίσει να το χρησιμοποιεί. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι η εκτεταμένη χρήση του από τα κανάλια και πολλές μεγάλες εταιρείες συμβάλλει στη δημοτικότητά του. Η χρήση του είναι κοινός τόπος για όλους, από πολιτικούς μέχρι εκδοτικούς οίκους και ενδεικτικό της δημοφιλίας του αποτελεί το γεγονός ότι στις αρχές του χρόνου εκδόθηκε ένας οδηγός για το πώς να γράφει κανείς στο Twitter.

Το Twitter, όμως, αναδεικνύει τις λιγότερο κολακευτικές πλευρές της αμερικανικής κουλτούρας: ανάγκη για συνεχή προσοχή, πολύ μικρό χρόνο συγκέντρωσης και έλλειψη ουσίας στο αποκορύφωμά της. Αρχικά το Twitter και οι χρήστες του ήταν απλώς ενοχλητικοί και σχετικά περιθωριοποιημένοι. Τώρα υπάρχει κόσμος που μιλάει σοβαρά για «δημοσιογραφία στο Twitter» και «κριτική μέσω του Twitter». Αυτό που αρχικά έμοιαζε με περιορισμένο φαινόμενο στο Ιντερνετ, έχει αρχίσει να μοιάζει με επίθεση κατά της ικανότητάς μας να σκεφτόμαστε ολοκληρωμένα και να συντάσσουμε ολοκληρωμένες προτάσεις. [αν και κριτική που αφορμάται από τον εγγενή(sic) αντιαμερικανισμό μοιάζει ακαταμάχητη, ας σκεφτούμε τον ρόλο του twitter στα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Το hashtag griots παρείχε συνεχή ενημέρωση και αφορμή για προβληματισμό. Μα σε 140 χαρακτήρες; Όχι απαραίτητα. Συχνά τα tweets ήταν μέρος ευρύτερης και διαρκώς εξελισσόμενης ή παρέπεμπαν σε στοχαστικά κείμενα και αναλύσεις που φυσικά δεν περιορίζονταν σε τόσο μικρό αριθμό χαρακτήρων.] 

Οι υπερασπιστές του Twitter απορρίπτουν τέτοιες επικρίσεις. Λένε ότι τέτοια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται κατά του Ιντερνετ και των εφαρμογών του επί χρόνια. Επιπλέον, οι υπερασπιστές του Twitter ισχυρίζονται ότι αυτοί που επικεντρώνουν την κριτική τους στο πόσο κενά είναι τα μηνύματα στο Twitter, αγνοούν τα οφέλη τής συνεχούς χρήσης του. Ο Κλάιβ Τόμσον, υποστηρικτής του Twitter, blogger, και δημοσιογράφος που ασχολείται με θέματα τεχνολογίας παραδέχεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των μηνυμάτων στο Twitter είναι ανούσια. Υποστηρίζει, όμως, ότι το Twitter είναι η ύστατη σωκρατική εφαρμογή. Η πράξη του να σταματάει κανείς πολλές φορές την ημέρα για να παρατηρήσει τι νιώθει και τι σκέφτεται, μπορεί, έπειτα από κάποιο καιρό, να γίνει ένα είδος φιλοσοφικής πράξης. Είναι, τελικά, σαν να ακολουθεί κανείς το ρητό «γνώθι σαυτόν». Η ύπαρξη του κοινού καθιστά αυτή την πράξη τού στοχασμού πιο διεισδυτική. Ο Τόμσον, βέβαια, δεν μας λέει γιατί η ύπαρξη του κοινού κάνει τον στοχασμό πιο διεισδυτικό -ούτε αποσαφηνίζει την έννοια του διεισδυτικού στοχασμού. Ούτε αναφέρεται καν στο γεγονός ότι 140 χαρακτήρες μπορεί να είναι αρκετοί για να δηλώσει κανείς ένα ασήμαντο γεγονός, αλλά οπωσδήποτε όχι αρκετοί για να στοχαστεί κανείς. Αλλά το να παίρνει κανείς στα σοβαρά ανθρώπους σαν τον Τόμπσον δεν είναι απαραίτητο, γιατί οι πιο πειστικές αποδείξεις για την κενότητα του Twitter βρίσκονται στο ίδιο το δίκτυο. Εκεί μπορεί κανείς να δει με τι μοιάζει η πράξη τού «διεισδυτικού στοχασμού». Μοιάζει κάπως έτσι: «Κάποιος έφτιαξε καφέ και μυρίζει ωραία. Πρέπει να αντισταθώ». «Συνεχίζω θεραπεία για την ουροδόχο κύστη. Το καλό της κατάστασης είναι ότι έχασα 5 κιλά από τότε που ξεκίνησα δίαιτα» κ.ο.κ. [Σωστά. Ένα μεγάλο μέρος των μηνυμάτων που ανταλλάσσονται είναι πραγματικά αυτής της μορφής. Δεν είναι απαραίτητο όμως, να τα "ακολουθήσει" κανείς. Διαβάζουμε δηλ. κάθε ιστολόγιο; Ακόμα κι αυτά που αναφέρονται στις προσωπικές συνήθειες των κατόχων τους; Ή όλες τις ιστοσελίδες; Με τον ίδιο τρόπο που γίνεται εκεί η επιλογή γίνεται κι εδώ. Η δύναμη του μέσου και οι ικανότητες διήθησης των μηνυμάτων είναι δυο διαφορετικά ζητήματα που ναι μεν συνδέονται αλλά δεν ταυτίζονται.]

Η πιο εκνευριστική υπεράσπιση του Twitter είναι ότι το κοινωνικό δίκτυο είναι ένα είδος τέχνης. Οι υποστηρικτές του λένε ότι η ικανότητα να επικοινωνείς σε 140 χαρακτήρες, είναι ένα είδος ποίησης της εποχής των υπολογιστών. Ο Τόμσον γράφει ότι οι χρήστες τού Twitter προσπαθούν να περιγράψουν τις δραστηριότητές τους με έναν τρόπο που να είναι ενδιαφέρων για τους άλλους. Συνεπώς, τα μηνύματα είναι μια μορφή φιλολογίας ή ένα είδος τέχνης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι το Twitter θα έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο ως εργαλείο για τη «δημοσιογραφία των πολιτών». Ο Ρόρι Ο'Κόνερ, ο οποίος έχει μελετήσει τον αντίκτυπο των αποκαλούμενων «κοινωνικών δικτύων» (social networks) στον κλάδο των ΜΜΕ, συμπέρανε ότι ιστοσελίδες σαν το Twitter όχι μόνο αποτελούν συμπλήρωμα στα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά και τα παραγκωνίζουν, αναφέροντας ως παράδειγμα ότι η πρώτη φωτογραφία τού αεροπλάνου που προσθαλασσώθηκε στον ποταμό Χάντσον στη Νέα Υόρκη δημοσιεύτηκε στο Twitter. Είναι αλήθεια ότι το Twitter έχει χρησιμοποιηθεί για να δημοσιευτούν πληροφορίες κατά τη διάρκεια κρίσεων. Καθιστά όμως το γεγονός αυτό την ενασχόληση με το Twitter δημοσιογραφία; Οταν ο κόσμος άρχισε να τηλεφωνεί σε συντάκτες εφημερίδων για να τους δώσει κάποια πληροφορία, αρχίσαμε να μιλάμε για «δημοσιογραφία των τηλεφωνικών δικτύων» [Φοβάμαι ότι το επιχείρημα είναι σοφιστικό. Είναι το ίδιο η ισχυρή αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται στο web 2.0, η δυνατότητα άμεσου σχολιασμού της είδησης ή της άποψης με το άτυπο "τηλεφωνικό δίκτυο"; Στο τελευταίο ο συντάκτης του παραδοσιακού μέσου θα είναι εκείνος που θα φιλτράρει τις πληροφορίες, θα αποφασίσει ποιες θα αναδειχτούν και ποιες θα "θαφτούν". Όσοι συνεισφέρουν  σ' αυτό θα έχουν τη δυνατότητα να σχολιάσουν τις αποφάσεις του, να στοχαστούν ή να αναστοχαστούν ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασής τους με τους άλλους χρήστες;]; Οταν οι «Λος Αντζελες Τάιμς» άρχισαν να δημοσιεύουν πληροφορίες στο Twitter για τις μεγάλες πυρκαγιές που μαίνονταν στην πολιτεία, προσέφεραν απλώς μια υπηρεσία πληροφοριών στους αναγνώστες, η οποία ήταν συμπληρωματική της κανονικής κάλυψης γεγονότων. Δεν ήταν, ας ελπίσουμε, «το μέλλον της δημοσιογραφίας». Διάφορες προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί το Twitter ως μέσο δημοσίευσης κανονικών ρεπορτάζ (το περιοδικό Slate π.χ. προσπάθησε να καλύψει έτσι τους Ολυμπιακούς Αγώνες) είχαν αστεία αποτελέσματα και εγκαταλείφθηκαν γρήγορα [Εδώ είναι ίσως το σημαντικότερο σημείο. Η (άγνωστη σε μένα τουλάχιστον) αποτυχία προδικάζει νομοτελειακή αποτυχία κάθε ανάλογης προσπάθειας; Ή μήπως απλώς αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα των νέων μέσων και την ανάγκη να προσαρμοστεί σ' αυτή η γραμματική και το συντακτικό της δημοσιογραφίας του κοντινού μας μέλλοντος. Επ' αυτού όμως θα επανέλθουμε...].



Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Τι θα γινόταν εδώ;

Η είδηση προβλήθηκε αρκετά τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τα ιστολόγια. Πρόταση εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Βρετανία εστιάζει:

  • στη γνώση μπλογκ, podcast (εδώ και οι δεξιότητες wikis και twitter που προβλήθηκαν και περισσότερο) και της ικανότητας άνετου χειρισμού του πληκτρολογίου

  • στην εκμάθηση ιεραρχικής χρονολόγησης συγκεκριμένων γεγονότων. Το σχολείο θα επιλέγει δύο βασικές περιόδους της βρετανικής Ιστορίας, οι οποίες και θα διδάσκονται.


Επειδή η είδηση αντιμετωπίστηκε με θαυμασμό και με μια δόση κρυμμένης ζήλειας (όπως κάθε φορά που κάτι νέο έρχεται από την Εσπερία).

Επειδή αντίρρηση (απ' όσο γνωρίζω) δεν υπήρξε.

Επειδή έλλειψη αντίρρησης σημαίνει (λανθασμένα) συμφωνία, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε κάτι ανάλογο κι εδώ. 

Ποιες θα ήταν οι δυο περίοδοι που θα  επιλέγονταν;

Ποιες θα ήταν εκείνες που θα αποκλείονταν

Ποιες "λεπτομέρειες" θα αφαιρούνταν από τα σχολικά μας βιβλία;

Φαντάζεστε πολιτικό που θα στεκόταν απέναντι σ' εκείνους που θα έλεγαν ότι έφυγε από την εκπαίδευση ο Βουλγαροκτόνος για να έρθει ο ...Τουίτυ;

Έτσι για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους...