...κι ούτε ματιά μην ρίξεις πίσω σου.
Άσε μας να καμωνόμαστε πως δεν καταλάβαμε τι έγινε.
Άσε μας να διαφωνούμε για τα όρια του "μεμονωμένου", του "τυχαίου", του "απρόβλεπτου".
Άσε μας να τσαλαβουτάμε στην "ψύχραιμη αποτίμηση" της απώλειας, στις "πολιτικές συνέπειες", στο "κόστος" και στο "τίμημα" για τους κρατούντες.
Άσε μας στην μαύρη μας λογιστική να αναρωτιόμαστε, οι άθλιοι, πόσες βιτρίνες ισοφαρίζουν ένα δεκαπεντάχρονο όνειρο.
Άσε μας να ρίχνουμε λαδάκι στα γρανάζια της μηχανής που εγκαθιστά την "κακιά την ώρα" στο πρόσωπο του ένστολου κτήνους.
Άσε μας και μας , τους δασκάλους σου, να διαφωνούμε για τον "πλέον πρόσφορο" τρόπο αντίδρασης.
Άσε μας να σ' αποχαιρετήσουμε με λόγο ξύλινο και μ' αναφορές στα "πάγια αιτήματα" του κλάδου.
Και να συνεχίσουμε έπειτα την "παράδοση". Γιατί η ύλη, το ξέρεις, πρέπει να βγει. Γι αυτό δεν μπορέσαμε, συμπάθα μας, να αφιερώσουμε αυτή τη μέρα σε μια συζήτηση με τους συμμαθητές σου για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Το κεφάλαιο αυτό είναι, πάντα, εκτός ύλης.
Αντίο αγόρι μου. Κι ούτε ματιά μην ρίξεις πίσω σου. Δεν μας αξίζει...
Καλημέρα! Εύχομαι να μην ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο! Νά΄σαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μεσημέρι sine.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω κι εγώ να μη ζήσουμε ΠΟΤΕ κάτι τέτοιο ξανά.
Για τη σημερινή μέρα στο σχολείο όμως, θα ήθελα να γράψω μόλις μπορέσω να βγάλω από μέσα μου κάτι που να μην είναι κραυγή. Ποτέ δεν είδα τόση "ήμερη λύσσα" στο σχολείο. Ποτέ τόση οργή αλλά και περίσκεψη και ωριμότητα.
Τα παιδιά στο σχολείο μου δε θέλησαν να κάνουν κατάληψη ούτε αποχή. Απομόνωσαν τον χαβαλέ, ξεπέρασαν κανά - δυο αναπόφευκτα φάλτσα και μπήκαν στην τάξη να συζητήσουν. Και είδαμε στα μάτια τους και οργή και απόγνωση και φόβο. Γιατί αυτή η γενιά, όπως γράφει η Φωτεινή Τσαλίκογλου σε άρθρο της στα σημερινά ΝΕΑ, το ξέρει καλά πως δεν έχει μέλλον και ψάχνεται.
Και ποτέ δεν απόλαυσα πιο ώριμη συζήτηση, με παύσεις και "στάσεις σκέψης", ποτέ δεν είχα σε τέτοιο βαθμό την αίσθηση της κοινότητας και ποτέ δεν χάρηκα περισσότερο που είμαι εκπαιδευτικός...
Να είσαι καλά.