Υπάρχει σχέση ανάμεσα στην κοινωνική αντίσταση, την ?κοπάνα? από τη δουλειά, τις ?αναρρωτικές? άδειες, την πρόωρη συνταξιοδότηση; Ο Κώστας Βεργόπουλος απαντά καταφατικά, σε ενδιαφέρον κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 4ης Ιουλίου. Αντιγράφω ανερυθρίαστα ένα τμήμα του (συνιστώντας πάντως να το διαβάσετε ολόκληρο για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας): "...Στην Ιστορία οι μείζονες κοινωνικές αναφλέξεις πραγματοποιήθηκαν οσάκις οι πολιτικοί δίαυλοι είχαν κλείσει και η εξουσία θεωρούσε ότι είχε έτσι εξασφαλισθεί. Αυτό επιβεβαιώθηκε το 1789, το 1848, το 1871: την πολιτική συναίνεση ανάμεσα σε όλες τις πλευρές του επίσημου πολιτικού φάσματος ανέτρεψαν οι περιφρονημένες, αγνοημένες και υποτιμημένες κοινωνικές δυνάμεις. Σήμερα, για την ακρίβεια της ζωής, οι πολιτικές ηγεσίες ενοχοποιούν την ατελή απελευθέρωση των αγορών και συνιστούν περαιτέρω απορρυθμίσεις και απελευθερώσεις. Ομως, η εμμονή στην ομοιοπαθητική μέθοδο επικαιροποιεί με μαθηματική ακρίβεια την κοινωνική αντίσταση απέναντι σε ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Ηδη η κοινωνική «αντίσταση» λαμβάνει όλο και πιο άμεσες μορφές στους χώρους εργασίας, άρνηση σε μεγάλη κλίμακα της υπερωριακής εργασίας, αύξηση των απουσιών από τους εργασιακούς χώρους, επέκταση των αδειών από την εργασία λόγω ασθένειας, επιβράδυνση των εργασιακών ρυθμών σε συνδυασμό με τη δημιουργία και επίκληση εργασιακών «προσκομμάτων», πρόωρες μαζικές συνταξιοδοτήσεις. Ολες οι δυνατότητες αξιοποιούνται, προκειμένου ο εργαζόμενος να αποποιηθεί τον ρόλο για τον οποίο τον προορίζει η συναινετικά εφαρμοζόμενη πολιτική των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων απελευθερώσεων και απορρυθμίσεων.
Οι δημοσκοπήσεις του Κέντρου Μελετών της Γαλλικής Πολιτικής Ζωής (CEVIPOF) διαπιστώνουν ότι, παρά την απουσία κεντρικού αμφισβητησιακού πολιτικού κινήματος, οι κοινωνικές συγκρούσεις στα επιμέρους μέτωπα δεν έχουν μειωθεί, αλλά πολλαπλασιάζονται, διευρύνονται, επιμηκύνονται χρονικά και «σκληραίνουν» ποιοτικά, σε πλήρη αντιστοιχία με την καταλυτική απόγνωση των κοινωνικών δυνάμεων. Η κοινωνική διαμαρτυρία παραμένει επί του παρόντος περισσότερο διάχυτη, παρά επικεντρωμένη, και γι' αυτό ο κίνδυνος γενικότερης ανάφλεξης εκτιμάται περισσότερο επίκαιρος, παρά ξεπερασμένος..."
Λέτε;
Συγχαρητήρια για το ιστολόγιο και την οπτική των πραγμάτων. Αυτές οι παθητικές μορφές αντίστασης που αναφέρει ο καθηγητής δε γνωρίζω αν είναι συνειδητά επικεντρωμένες στην υπονόμευση του νεοφιλελλευθερισμού,αλλά μήπως αποτελούν απότοκο μίας άλλης κουλτούρας που χαρακτηρίζει το ελληνικό εργατικό δυναμικό,αυτής της ήσσονος προσπάθειας και της μεγιστοποίησης του ατομικού οφέλους μέσα από την εκμετάλλευση του κερδισμένου χρόνου σε άλλες δραστηριότητες (εμπορική επιχείρηση,δεύτερη εργασία κλπ). Μπορούν δηλαδή να ειδωθούν ως καθαρά ατομικιστικές,αλλά ταυτόχρονα και ως απότοκο αφενός της οικονομικής στενότητας αφετέρου της απογοήτευσης των εργαζομένων από την εργασία στην οποία απασχολούνται (ανυπαρξία προοπτικών εξέλιξης κλπ). Βέβαια,όλα τα παραπάνω αποτελούν μόνο εικασίες προσωπικές και όχι βεβαιότητες. Καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Geoskoufa,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά λόγια...
Με την ευκαιρία του σχολίου σου έμαθα ότι οι ρυθμίσεις του Σχολικού Δικτύου "επιβάλλουν" την υποχρεωτική επιθεώρηση των απαντήσεων στα κείμενα. Κατανοώ ότι η ρύθμιση έγινε για την αποφυγή του spam αλλά το βρίσκω άδικο να περνούν τα σχόλια από ένα είδος "προληπτικής λογοκρισίας". Πείραξα λίγο τις ρυθμίσεις και ελπίζω ότι από εδώ και στο εξής θα εμφανίζονται αυτόματα.
Σχετικά με το κείμενο του Κ. Βεργόπουλου: συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου. Βεβαίως και μπορούν να θεωρηθούν ατομικές διαφυγές (και μάλλον είναι), ασφαλώς και μπορούν να ερμηνευτούν σε συνάρτηση με τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Τι γίνεται όμως, όταν ο ατομικισμός διασταυρώνεται με την απόγνωση ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων; Αν η διάχυτη (και άσφαιρη θα πρόσθετα)κοινωνική διαμαρτυρία πχ αρχίζει να ροκανίζει τα θεμέλια της "συναίνεσης" που προσεκτικά οικοδόμησαν οι κάθε λογής νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Ο Βεργόπουλος, ανατρέχοντας στην ιστορική εμπειρία, υπαινίσσεται, ως πιθανότητα έστω, μια γενικότερη κοινωνική ανάφλεξη. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο δικαιολογείται ως προοπτική ή εστω πιθανότητα. Ξέρω, όμως, ότι θέλω να το πιστεύω...