Η είδηση δημοσιεύτηκε στο e-go.gr: «53χρονος άντρας έτρεξε στο φλεγόμενο σπίτι του για να σώσει τον υπολογιστή του. Ο Nicholas Guy ήταν μεθυσμένος και αγνόησε τις οδηγίες της αστυνομίας να μείνει μακριά από το σπίτι του. Ο άντρας δεν άντεξε να δει τα PC του καμένα κι έτσι βρήκε την ευκαιρία και έτρεξε μέσα στο σπίτι.Ο 53χρονος δεν κατάφερε να βγει από το σπίτι και έτσι επενέβη η πυροσβεστική για να σώσει τον μεθυσμένο άντρα.Ο άντρας συνελήφθη ενώ η ιστορία του έκανε το γύρο του διαδικτύου και τώρα απολαμβάνει τα 15 λεπτά «ντροπής». Ή μήπως οι PC guru τον αποθεώνουν ως ήρωα;»Ομολογώ ότι την ειρωνεία δεν την αντιλαμβάνομαι. Δεν ξέρω ασφαλώς ούτε το κίνητρο του συνονόματού μου (δεν εννοώ το Guy, εξηγούμαι) ούτε την επίδραση του οινοπνεύματος στην απόφασή του. Όμως, η ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσα να βρεθώ στη θέση του μου φέρνει ρίγος.
Και δεν εννοώ την πιθανότητα να χάσω το hardware.
Μολονότι συναισθηματικά δεμένος με τα μηχανάκια μου, κουτσά ? στραβά θα τα ξανάφτιαχνα (περιμένουμε και τη δεύτερη δόση της αύξησης τον Οκτώβριο, θα μου περίσσευαν κιόλας).
Τα δεδομένα εννοώ!Όσα γεμίζουν δίσκους και δίσκους και αντίγραφα επί αντιγράφων.
Από το 1994 δεν έχω σβήσει ούτε ένα mail. Επαγγελματικές συνεργασίες, καβγάδες, συζητήσεις, καλαμπούρια φίλων είναι όλα εκεί και καθημερινά αποθηκεύονται σε εφεδρικούς δίσκους για να μπορούν να περάσουν στον επόμενο σκληρό, στο επόμενο λειτουργικό ή στο νέο μηχανάκι.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 δεν έχω διαγράψει ούτε ένα κείμενο που έγραψα. Σημειώσεις για μαθήματα, κείμενα, άρθρα, λογιστικά φύλλα, λογαριασμοί και βερεσέδια, αιτήσεις και παρουσιάσεις, βάσεις δεδομένων, ψηφιακά βιβλία και εργασίες, κατάλογοι μαθητών και βαθμολογίες, ό,τι έγραψα κι ένα μεγάλο κομμάτι απ΄ ό,τι διάβασα είναι εκεί. Έχω δαπανήσει κι ακόμα δαπανώ απίστευτα πολύ χρόνο για να μετατρέπω τα αρχεία μου από format σε format για να μπορώ ν? ανατρέχω σ? αυτά ακόμα κι όταν τα προγράμματα που τα δημιούργησαν βγαίνουν στη σύνταξη.
Οι αναμνήσεις μου της τελευταίας οκταετίας είναι όλες αποθηκευμένες σε συνδυασμούς του 0 και του 1. Φωτογραφίες και βίντεο, μουσικές και ταινίες, προσωπικές στιγμές ακριβές, όλα ψηφιακά είναι.
Κακά τα ψέματα, χρόνο με το χρόνο ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της δημιουργικότητας, της φαντασίας, του χιούμορ, της καθημερινότητας και των αναμνήσεων μας κατοικεί σε επιφάνειες σκληρών δίσκων. Τα δημιουργήματά μας, οι αναμνήσεις μας και τα συναισθήματα μάς συνθέτουν. Αν λείψουν αυτά τότε τι μένει;
Γι αυτό λέω ότι μου φέρνει ρίγος η ιδέα ότι όλ? αυτά μπορούν να χαθούν. Άντε να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι δε θα υπάρχει ίχνος κειμένου που έγραψα. Πόσο εύκολο όμως, θα μου ήταν να αποδεχθώ ότι δεν υπάρχει το βίντεο με τη γέννηση της κόρης μου ή οι φωτογραφίες της πρώτης της μέρας στον παιδικό σταθμό; Κι ακόμα πώς να αντέξεις την τύψη ότι της στέρησες τα ίχνη των πρώτων της χρόνων στον κόσμο;
Γι αυτό λέω ότι δεν αντιλαμβάνομαι τη λοιδορία για τον κ. Guy. Και μακάρι στη θέση του (να χτυπήσω ξύλο) να είχα το κουράγιο να κάνω το ίδιο (νηφάλιος ελπίζω)?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου