e-learning 2.0

Οι εξελίξεις στον Παγκόσμιο Ιστό, στον βαθμό που αφορούν όχι απλές τεχνικές εξελίξεις, αλλά βαθιές τομές στη σχέση των ίδιων των χρηστών με το μέσο, δε μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστη και την η-εκπαίδευση. Ο όρος eLearning 2.0, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2005 από τον Stephen Downes. Η σημειολογία του όρου υποδηλώνει τη μετάβαση από το παραδοσιακό μοντέλο του eLearning ως έναν τύπο περιεχομένου που τον δημιουργούσαν «ειδικοί» και οργανωνόταν σε θεματικές ενότητες και κύκλους μαθημάτων για να προσφερθεί στους σπουδαστές, σε μια νέα μορφή δημιουργίας, ταξινόμησης και διανομής του περιεχομένου, όπου, κατ? αναλογία με το web 2.0, τον κύριο λόγο θα τον έχουν οι χρήστες.
Παράλληλα, σηματοδοτεί αναδυόμενες τάσεις στον χώρο του eLearning, που θα μπορούσαν να συνοψιστούν στα παρακάτω:

• Στο eLearning 2.0, οι σπουδαστές δημιουργούν οι ίδιοι περιεχόμενο, συνεργάζονται μέσα από εφαρμογές όπως τα wikis, blogs, συστήματα διαχείρισης περιεχομένου και συστήματα διαχείρισης μαθημάτων, συνεργατικές εφαρμογές κλπ και εντέλει διαμορφώνουν δίκτυα μάθησης όπου τόσο η παραγωγή και η διανομή του περιεχομένου όσο και οι ευθύνες για το κατεξοχήν οργανωσιακό μέρος της μαθησιακής διαδικασίας κατανέμονται στους ίδιους τους χρήστες.


• Η ίδια η μαθησιακή διεργασία επωφελείται ιδιαίτερα από την ύπαρξη πολλών πηγών περιεχομένου που συγκεντρώνονται σε ενιαίες μαθησιακές εμπειρίες. Η ύπαρξη πολυποίκιλων πηγών σε συνδυασμό με τις τεχνολογίες που επιτρέπουν τη συνεργασία των χρηστών και το συνδυασμό των πρωτογενών δεδομένων, μεταβάλλουν ριζικά το διδακτικό περιβάλλον. Το πρωτογενές υλικό μεταβάλλεται σε δυναμικό εργαλείο για τη σταδιακή ανακάλυψη και οικοδόμηση της έννοιας με σκοπό την κατασκευή σύνθετης γνώσης. Το υπερκείμενο και οι νέες τεχνικές (πχ τα mash ups) διευκολύνουν τη συσχέτιση των πρωτογενών δεδομένων και η πολυμεσικότητα ενώνει στο ίδιο τεχνούργημα πολλά διαφορετικά είδη ψηφιακών πηγών. Παράλληλα με τη χρήση μεταδεδομένων τα αρχικά μαθησιακά αντικείμενα μπορούν να επαναχρησιμοποιούνται, να συγκεντρώνονται και να υποβάλλονται σε «κατευθυνόμενες αναγνώσεις». Στην ουσία οι χρήστες έχουν πλέον τη δυνατότητα  «επίσκεψης» και κριτικής ανασύνθεσης της πραγματικότητας, μέσα από την κατάλληλη επιλογή μαθησιακών δεδομένων και των μεταξύ τους δεσμών.

Σχετικά:

• Downes, S., E-learning 2.0


• e-learning 2.0: υπάρχει λόγος;